Հայաստանի բնակիչներն անթաքույց երկրպագում են Այաթոլլա Խամենեիին և Իսլամական հեղափոխության պահապանների կորպուսի գեներալներին, փոխարենը` լրիվ անտարբեր են, օրինակ` Փամբակ գետի ճակատագրի հանդեպ...
Այն, ինչ տեսնում ենք Իրան-Իսրայել, ՌԴ-Ուկրաինա հակամարտության պայմաններում, պատերազմի վարման ժամանակակից ձևերի և մեթոդների պայմաններում ու ինչ պատկերացումներ առաջադրում է ՀՀ իշխանությունը ոչ միայն անհամադրելի են, այլև Հայաստանին անխուսափելի պարտության են տանում...
Այս սարսափելի ռեգիոնալ «դըղորդ-դըմբդըմբոցի» մեջ, առավոտ կանուխ ի լուր աշխարհի «պետության առաջնորդն» իր պաշտոնական էջում ազդարարում է. «Երևանի մետրոպոլիտենի «Գործարանային» կայարանի շարժասանդուղքները փոխարինված են նորերով»՝ իր պոռոտախոսական «ինչպես խոստացել էի» հեշթեգի ներքո...
Նախ և առաջ կարծում եմ, որ Իսրայելի և Իրանի միջև մեծ պատերազմ՝ տասնյակ կամ հարյուր հազարավոր զոհերով, չի լինելու, որովհետև դա չի համապատասխանում Թրամփի խաղաղարար կերպարին...
Տարածությունը խորթացնում է մարդկանց և շատ ճիշտ է անում: Որովհետև, եթե դու հեռվում ես, դու արդեն հեռվից ես, հեռվինն ես ու հեռացածն ես: Որովհետև ոչ թե այդպես ստացվեց, այլ մեզնից մեկը ցանկացավ, որ այդպես ստացվի...
Երբեմն պատերազմները կենսական են, որ լեգիտիմացնեն հակառակորդիդ հետ հարաբերությունների կարգավորման ներքին բարդույթներ հաղթահարելը, հատկապես՝ ներքին լսարանի առջև...
Եկեք ամրագրենք հետևյալը. Էս պահին Իրանն է մեր բնական դաշնակիցը։
Իմ համոզմամբ՝ Իսրայելի հարվածով ուրախացողները այս կամ այլ կերպ կապված են Իսրայելի հետ. դրանց շարքում կարելի է թվել գենետիկ կապը։ Անշուշտ, ունենք նաև գործակալներ կամ դրանց ազդեցության տակ ընկած մարդիկ...
Այսօր կարմիր բերետները ոչ թե սովորական հրաման կատարողներ են, այլ թշնամաբար են տրամադրված իրենց տերերին՝ երկիրը կործանող իշխանություններին ընդդիմացող յուրաքանչյուրին: Դրվագները մեկը չեն, երկուսը չեն...
Իրավիճակն այնքան պարզ ու գծային չէ, որքան կարող է թվալ:
Այո, Իսրայելը կարող է դիտարկել նեղուցի փակումը որպես հակաիրանական կոալիցիան ընդլայնելու առիթ, հատկապես, Ծոցի նավթ արտահանող երկրների կոնսոլիդացման միջոցով:
Սակայն արդյո՞ք դա կհանգեցնի ԱՄՆ ուղիղ ռազմական միջամտությանը...